‘Still’ is een persoonlijk en intiem verslag van het gemis van mijn geliefde.
Na de dood van Koos zat (en zit) ik in een dubbelleven gevangen: aan de ene kant is ons huis zoals het was en verwacht ik elk moment dat hij weer binnenloopt. Aan de andere kant zie ik zijn spullen en weet ik dat hij die niet meer gaat dragen of gebruiken.
Surrealistisch is het woord dat ik steeds gebruik.
Die emotie, dat dubbele ‘hij is er wel, maar hij is er niet’ wilde ik vastleggen. Dus de vragen waar ik mee kwam te zitten waren:
- Hoe leg je stilte vast?
- Hoe breng ik de leegte over die ik voel? Niet de leegte in mij, maar om mij heen.
- Hoe vertaal je een emotie naar een beeld als de mens om wie het gaat er niet meer is?
De stilte zit in meerdere dingen en daarom is het een serie foto’s geworden. Normaal zou ik kiezen voor zwart-wit, maar nu voor kleur, vanwege het contrast met het thema. Kleur staat hier symbool voor leven. Koos is dood, maar hij heeft ook geleefd. Iets wat je niet moet vergeten.
Ik heb het ‘Still’ genoemd om meerdere redenen:
- Als je het op zijn Nederlands uitspreekt, dan spreekt het wel voor zich.
- Een ‘still’ is ook een stilstaand beeld van een film. De film van onze relatie is stil gezet.
- En ‘still’ in het Engels betekent ‘nog steeds’ als in ‘He’s still here’. En dat is hij ook: hij is er niet, maar hij is er wel.
Ik wilde mijn ervaring vastleggen, omdat het onvermijdelijk een keer gaat veranderen. Het huis zal veranderen, omdat mijn leven zal veranderen.
Zijn leven niet meer, dat is stil gezet. Zijn leven zit vast in het moment.
