We hadden de kunstwerken, we hadden het thema, we hadden de datum en de locatie. We hadden alleen nog geen posters.
Hadden we die nodig? Ja.
Vera en ik deden mee aan de atelierroute en onze koppen moesten op het raam geplakt worden, vonden we. En zoals dat gaat met twee kunstenaars die bevriend zijn: dat werd meteen omgedoopt tot kunstopdracht. Aan elkaar.
Want je kunt in zo’n geval best je eigen hoofd gebruiken in de vorm van een zelfportret, maar het is een stuk verrassender en leuker om de ander als onderwerp te nemen. En er vervolgens een eigen draai aan te geven.
Dus het werd een soort gezamenlijk soloproject.
We hadden wat praktische voorwaarden afgesproken, zoals het formaat, dat er iets van ons gezicht op moest voor de herkenbaarheid en grotendeels zwart-wit voor de eenheid, maar verder lieten we elkaar vrij.
Het resultaat? Zij had mijn gezicht verknipt en ik had bij de hare de ogen eruit gehaald.
Er zijn vriendschappen om minder gesneuveld.
Maar als je ons kent, dan snap je dat die beelden juist een heel logisch gevolg van onze vriendschap waren. Voor ons was het logisch in ieder geval.
Vriendschap in een poster
Een portret is uiteindelijk een combinatie van twee mensen: van de geportretteerde en degene die het portret maakt. Je ziet de ander op een bepaalde manier en de ander kijkt naar zichzelf op een bepaalde manier.
Naar elkaar doen we aan genadeloze kunst.
Ik weet dat Vera’s idee van een zelfportret is: een portret zonder haarzelf. Daarom heb ik bij haar de ogen eruit gehaald, omdat de ogen voor mij juist ‘het zelf’ symboliseren. Een beeld van Vera zonder ogen is dus een beeld waar Vera wel opstaat, maar niet inzit.
En hoe kwam zij tot de poster van mij?
‘Voor mij is er een verschil tussen een afbeelding van een gezicht en een portret,’ zei ze. ‘Hoe kom je tot een portret? Hoe laat je zien wie iemand is? Bij jou is dat de gelaagdheid die ik heb willen verbeelden.’
Daar moest blijkbaar de schaar aan te pas komen.
‘Als je er recht voor staat, lijkt het recht en hoekig, maar doe je een stap opzij dan zie je de complexiteit. Dat ben jij voor mij: lagen en complex.’
En zo hadden we onszelf op het raam geplakt.
De één zielloos en de ander verknipt.
